حجم نوازش لبریز میشود

گویی تمام رزهای زرد باغها با دستهای بی‌دریغ تو برای من چیده می‌شوند 

و قلب من پرنده‌ای می‌شود به پاکی بیکران نگاهت پر میکشد 

و در آن وسعت بی‌انتها در خاکستری اندوه ابرها گم می‌شود.

دستهایم را که می‌گیری... 

نگاهم این قاصدک های بی‌تاب هزاران شور در آبی فضا رها می‌شوند

و بغض گریه‌ها از شنیدن نفس زدنهای روح زیر هجوم آوار سرنوشت

بی‌صدا شکسته می‌شود.

دستهایم را که میگیری...

عبور تلخ زمان را دیگر نمی‌خواهم که باور کنم!...